จากไปแล้ว โฟรโดที่รักจากกันตลอดกาล ยังไม่ได้ร่ำลากันเลย ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่บ้านผมก็แทบไม่ได้ดูแลมันทั้งหมดกลายเป็นภาระของพ่อ ยังทำใจไม่ได้ คิดขึ้นมาทีไรก็น้ำตาซึมขึ้นมา มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด มันเป็นเช้าวันอาทิตย์ที่ 19 กันยา ประมาณ7โมงผมเพิ่งจะลืมตาแฟนวิ่งมาบอกว่าโฟรโดตายแล้วด้วยมาตื่นตระหนกเรารีบวิ่งไปดูที่กรงที่ต่ออย่างง่ายๆที่พ่อทำขึ้นจากเศษไม้และมีตะข่ายไนลอนสีฟ้าคลุมไว้กันยุงไว้ให้มันนอนตอนกลางคืน ภาพที่เราทั้งคู่เห็นตรงหน้าคือหมาที่เรารักมากที่สุด โฟรโดเป็นหมาพันธุ์พุดเดิ้ลขนสีนำตาลอ่อนๆอายุปะมาณ5-6ปี นอนนิ่งอยู่ในกรงผมนั่งและดูโฟรโด แล้วหันไปมองที่แฟนผม เธอน้ำตาซึม ผมเอามือไปจับตัวมันหันหน้ามาหาเรา ตัวโฟรโดเย็นเฉียบ เราไม่พูดอะไร ผมเอามือไปลูบที่หัวโฟรโด แล้วคิดว่าทำไมผมไม่มี่น้ำตาซักหยดนี่มันหมาที่เรารักมากที่สุด ผมนึกย้อนไปตอนที่ได้โฟรโดใหม่ๆ โฟรโดยังเล็ก เล็กมากเดินยังเซไปเซมาอยู่เลย และนึกขอโทษๆๆๆๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมแทบไม่ได้ดูแลมันตอนป่วย จนมันทรุดหนักถึงวันนี้วันที่เสียมันไป เสียใจนะโฟรโดเสียใจจริงๆเราทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าเรามีเงินเราคงยื้อชีวิตและคงได้รับการดูแลการรักษาที่ดีกว่านี้นี่เราแค่พามันไปครีนิก เล็กๆ แถวบ้าน ทำได้..แค่นั้น..
พ่อเป็นคนขุดหลุมฝังโฟรโดมีดอกเข็มสีเหลืองปักอยู่ พ่อก็รักมันมากเช่นกัน.. ผ่านมา1วันแล้วความเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆทุกที่คิดถึงมัน คิดถึงเหลือเกิน น้ำตาเริ่มซึมและไหล.. ยังอยากขอโทษ
"ขอโทษนะโฟรโด..ลูกรัก"
